Ignacy Mościcki – karta profesora bez państwa
Ignacy Mościcki (1867–1946) – prezydent II RP w latach 1926–1939, chemik, naukowiec, wielki autorytet akademicki. Niestety, w polityce pełnił głównie rolę „podpisującego dokumenty”. Był lojalny wobec Piłsudskiego i późniejszej sanacji, ale nie miał własnej siły politycznej ani przywództwa. Gdy Polska płonęła, Mościcki nie potrafił stać się prezydentem czasu próby.
W mojej książce jego karta jest symbolem biernego przywództwa – naukowiec uwięziony w świecie, gdzie trzeba było działać jak strateg, a nie jak profesor.
Osiem mocy Ignacego Mościckiego
-
Konsolidacja władzy: ★★☆☆☆ – funkcja bez realnej siły.
-
Reakcja kryzysowa: ★★☆☆☆ – brak decyzji, gdy Polska potrzebowała prezydenta w działaniu.
-
Legitymizacja: ★★★☆☆ – wybierany w systemie sanacyjnym, postrzegany jako figurant.
-
Zdolność koalicyjna: ★★☆☆☆ – ograniczona do kręgu sanacji.
-
Dyscyplina militarna: ★☆☆☆☆ – brak doświadczeń wojskowych.
-
Siła wizji: ★★☆☆☆ – jego Polska to laboratorium, nie państwo w kryzysie.
-
Sterowność aparatu: ★★★☆☆ – sprawny w biurokracji, ale bez przełożenia na politykę strategiczną.
-
Wpływ na spójność społeczną (CSI): ★★☆☆☆ – nie potrafił jednoczyć ani inspirować.
Dlaczego jest w grze?
Bo przypomina, że czasem profesor chemii nie powinien zostać prezydentem w epoce czołgów.